Neoklasisizm

Neoklasisizm, Antik Yunan ve Antik Roma dönemine ait tarzların yeniden canlandırılmasıyla ortaya çıkan bir akımdır. Bu akımın en önemli özelliklerinden biri önceki dönemlerdeki Barok ve Rokoko sanatındaki aşırı süslemeciliğe duyulan tepkinin ortaya konulmasıdır.

Neoklasisizm'e genel bakış

1700’li yıllarda yapılan arkeolojik kazıların bu akıma önemli etkisi olduğu kabul edilmektedir. Bu kazıların önemli olanlarından bazıları Pompei’de yer almaktadır. Ayrıca James Stuart ve Nicholas Revett’in öncülük ettikleri Atina harabelerinin rölövesinin çıkarılması da bu hususta önemli aşamalardan birisi olarak kabul edilir. Bu akım ilk olarak İtalya’nın Roma şehrinde başladı, ardından barok ve rokoko akımlarının yaygın olarak bulunduğu Almanya gibi ülkelere sıçradı.

Resim ve baskı

• 
  Antik Roma’nın Pantheon ve diğer anıtlarının hayali görünüşü; Giovanni Paolo Pannini; 1737; tuval üzeri yağlıboya; 98.9 x 137.49 cm; Museum of Fine Arts (Houston, ABD)
• 
  Yaklaşık yüz adımla çıkılan Antik Başkent . . .; Giovanni Battista Piranesi; yakl. 1750; dağlama; tüm tabaka boyutu: 33.5 × 49.4 cm; Metropolitan Sanat Müzesi (New York)
• 
  Orrery üzerine ders veren filozof; Derby‘li Joseph Wright; yakl. 1766; tuval üzerine yağlıboya; 1.47 x 2.03 m; Derby müzesi ve sanat galerisi (Derby, İngiltere)^[2]
• 
  Sanatın Özellikleri; Anne Vallayer-Coster; 1769; tuval üzerine yağlıboya; 90 x 121 cm; Louvre^[3]
• 
  Terk edilen Ariadne; Angelica Kauffmann; 1782’den önce yapılmıştır; tuval üzerine yağlıboya; 88 x 70.5 cm; Gemäldegalerie Alte Meister (Dresden, Almanya)^[4]
• 
  Harpla Otoportre; Rose-Adélaïde Ducreux; 1791; tuval üzerine yağlıboya; 193 x 128.9 cm; Metropolitan Sanat Müzesi
• 
  Flora olarak Julie Lebrun; Élisabeth Vigée Le Brun; yakl. 1799; tuval üzerine yağlıboya; 129.5 x 97.8 cm; Güzel sanatlar müzesi (St. Petersburg, Florida, ABD)
• 
  Charlotte du Val d'Ognes'in portresi; Marie-Denise Villers; 1801; tuval üzerine yağlıboya; 161.3 x 128.6 cm; Metropolitan Museum of Art^[5]
• 
  İmparatorluk Tahtında I. Napolyon; Jean-Auguste-Dominique Ingres; 1806; tuval üzerine yağlıboya; 2.62 x 1.62 m; Ordu müzesi (Paris)^[1]
• 
  Özgür Romanya; Gheorghe Tattarescu; 1866; tuval üzerine yağlıboya; 31 x 24 cm; özel koleksiyon^[6]

Heykel

Neoklasik resim antik modellerin eksikliğinden muzdaripse, Neoklasik heykel, MÖ 500 civarında başlayan "klasik dönem" gerçek Yunan heykel örnekleri çok az olmasına rağmen, bunların fazlalığından muzdaripti; en saygın eserler çoğunlukla Roma heykel kopyalarıydı.^[8] Önde gelen Neoklasik heykeltıraşların kendi zamanlarında ünü büyüktü ancak eserleri çoğunlukla portre olan ve büst şeklinde bakıcının kişiliğinin güçlü izlenimini idealizme feda etmeyen Jean-Antoine Houdon dışında, artık daha az saygı görmektedir. Uzun meslek hayatı devam ettikçe tarzı daha klasikleşti ve Rokoko cazibesinden klasik saygınlığa doğru ilerledi. Bazı Neoklasik heykeltıraşların aksine, bakıcılarının Roma elbisesi giymesi veya çıplak olmasında ısrar etmedi. Aydınlanma'nın önemli figürlerinin çoğunu canlandırdı ve George Washington heykelinin yanı sıra ile Thomas Jefferson, Ben Franklin ve yeni cumhuriyetin diğer kurucularının büstlerini yapmak için Amerika'ya gitti.^[9][10]

Antonio Canova ve Danimarkalı Bertel Thorvaldsen her ikisi de Roma'dandı ve portrelerin yanı sıra birçok iddialı gerçek boyutlu figürler ve gruplar yaptılar. İkisi de Neoklasik heykelde güçlü idealleşmeyi temsil etti. Canova’da hafiflik ve zariflik Thorvaldsen de ise sertlik vardır; bu farklılık kendi Üç Güzeller grubunda belirgindir.^[11] Bütün bunlar ve Flaxman, 1820’lerde hala faaliyetteydi ve Neoklasik örneklerin baskın tarz olduğu 19. yüzyılın çoğunda Romantizm heykel sanatını etkilemeyecek kadar yavaştı.

Kaynakça

Dış bağlantılar

• NeoKlasik 23 Haziran 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Sanat ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.