Wim Esajas
Wim Esajas w 1960 | |||
Data urodzenia | 16 kwietnia 1935 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 30 kwietnia 2005 | ||
|
Wim Esajas, właśc. Siegfried Willem Esajas[1] (ur. 16 kwietnia 1935, zm. 30 kwietnia 2005 w Paramaribo)[2][3] – surinamski lekkoatleta specjalizujący się w biegach średniodystansowych, który miał wystąpić w konkurencji 800 metrów na igrzyskach olimpijskich w Rzymie. Był pierwszym surinamskim olimpijczykiem i chorążym reprezentacji. Fred Glans, szef narodowej delegacji olimpijskiej, błędnie poinformował zawodnika, że biegi kwalifikacyjne będą miały miejsce po południu (w rzeczywistości odbyły się rano), dlatego Esejas nie wystąpił w zawodach i po odkryciu prawdy powrócił do kraju w niesławie. W powszechnym przekonaniu utarło się, że Esajas spał w czasie rozgrywania swojej konkurencji, tracąc swoją szansę. Z tego powodu konferansjer ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Montrealu w 1976 żartobliwie nazwał Surinam krajem, który przespał swoją pierwszą olimpiadę[4].
W latach 50. Esajas był wielokrotnym rekordzistą kraju w biegach na 800, 1500 i 3000 metrów, ponadto został wybrany najlepszym surinamskim sportowcem roku 1956[5]. Rozgoryczony wydarzeniami na igrzyskach olimpijskich w Rzymie porzucił sport, wciąż powtarzając, że nie przespał zawodów. Ukończył szkołę ogrodniczą w Deventer i powrócił do kraju, zostając hodowcą kwiatów. W 2002 pojawił się w wiadomościach dzięki wynalezieniu specjalnej sadzarki opartej na starej oponie samochodowej. W ten sposób Surinam mógł zarówno rozwiązać problem niedoboru sadzarek, jak i zużytkować nadmiar opon samochodowych[6].
Rodzina zawodnika zaangażowała się w przeprowadzenie śledztwa w sprawie Esajasa. Zgodnie z jej ustaleniami odpowiedzialność za zaistniałą sytuację ponosił Fred Glans, jednak prawda została ujawniona dopiero po 45 latach[3]. Przedstawiciele Komitetu Olimpijskiego Surinamu oznajmili mu pomyłkę w 70. rocznicę urodzin, gdy leżał schorowany w szpitalnym łóżku. Esajas otrzymał certyfikat za całokształt dokonań, tablicę olimpijską, kompozycję kwiatową i oficjalne przeprosiny. Dwa tygodnie później zmarł. Jego syn, Werner Esajas, mówił Australian Associated Press, że w chwili oczyszczenia imienia ojca zaświeciły mu się oczy, był szczęśliwy i zdarzenie to wystarczyło, aby nareszcie zaznał spokoju[6][4].
Przypisy
- ↑ FrancescoF. Facchini FrancescoF., Le Olimpiadi a test, Mediolan: Alpha Test, 2008, s. 80, ISBN 88-483-0980-1 .
- ↑ Haunted Suriname athlete dies aged 70 [online], smh.com.au, 1 maja 2005 [dostęp 2019-07-26] (ang.).
- ↑ a b PeggyP. Anijs PeggyP., Aangeboden: Hulde aan mijn vader, Wim Esajas [online], nieuws-suriname.nl, 7 lipca 2012 [dostęp 2019-07-26] (niderl.).
- ↑ a b MichaelM. Farquhar MichaelM., Bad Days in History: A Gleefully Grim Chronicle of Misfortune, Mayhem, and Misery for Every Day of the Year, Waszyngton: National Geographic, 2015, s. 319, ISBN 978-1-4262-1268-0 .
- ↑ Ricky W.R.W. Stutgard Ricky W.R.W., De eerste Surinaamse sportencyclopedie (1893-1988), Paramaribo 2011, s. 19–20, 172, ISBN 99914-949-3-6 .
- ↑ a b Pieter VanP.V. Maele Pieter VanP.V., Wim Esajas sliep, terwijl Rome liep [online], trouw.nl, 12 sierpnia 2016 [dostęp 2019-07-26] (niderl.).