Włodzisław Ziembiński

Włodzisław Ziembiński

Włodzisław Ziembiński (przed 1939)
Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1892 Korytów
Data i miejsce śmierci	15 września 1966 Poznań
Zawód	aktor
Współmałżonek	Pelagia Relewicz-Ziembińska

Włodzisław Ziembiński, właśc. Władysław Ziembiński^[1] (ur. 11 lutego 1892 w Korytowie, zm. 15 września 1966 w Poznaniu) – polski aktor filmowy i teatralny, również reżyser teatralny.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Izydora Zygmunta, inżyniera, i Marii z domu Wątrobska. W latach 1902–1906 uczył się w gimnazjum ojców jezuitów w Chyrowie^[2]. Następnie studiował w krakowskiej Akademii Handlowej^[3] oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1]. Po ukończeniu Szkoły Aplikacyjnej w 1913 roku debiutował w Teatrze Polskim. Pracował w Krakowie w Teatrze im. Juliusza Słowackiego i Bagateli^[3]. W 1920 roku ożenił się z aktorką Pelagią Relewicz, a w 1921 roku małżonkowie przenieśli się do Warszawy, gdzie Ziembiński grał i reżyserował w teatrze Komedia. Do Krakowa przenieśli się w 1924 roku, grając od 1926 roku na przemian w Warszawie i Łodzi. W latach 1935–1939 współpracował z kilkoma teatrami stolicy^[3].

Podczas okupacji w czasie II wojny światowej pracował w barze w Warszawie. W 1945 grał w Teatrze Miejskim w Katowicach, natomiast w sezonie 1945/1946 reżyserował i występował w Teatrze Miejskim w Sosnowcu. W 1946 roku został zaangażowany do Teatrów Miejskich w Krakowie, pozostając tam do 1949 roku. W latach 1947–1950 Ziembiński w Krakowie i Łodzi wykładał w szkołach aktorskich oraz grał wspólnie z żoną w Teatrze Powszechnym w sezonie 1949/1950^[1].

W 1950 roku, w Kaliszu, objął kierownictwo artystyczne Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego. W 1951 roku przeprowadził się do Poznania, tworząc tam znakomite kreacje aktorskie i występując razem np. w Głupim Jakubie Tadeusza Rittnera, Rozbitkach Józefa Blizińskiego, Skandalu w Hellbergu Jerzego Broszkiewicza^[4]. Był jednym z najwybitniejszych aktorów scen poznańskich w latach 1953–1965. Stworzył świetne kreacje, zwłaszcza w Głupim Jakubie i Śmierci komiwojażera Arthura Millera oraz zagrał główną rolę w filmie Stanisława Lenartowicza „Zimowy zmierzch” (1956)^[4].

Z żoną Pelagią miał syna Janusza^[4].

Zmarł 15 września 1966 roku w Poznaniu, spoczywa wraz żoną i synem na cmentarzu Junikowskim^[4] (pole 12-C-1)^[5].

Filmografia

• „Pamiętnik pani Hanki” (1963) jako generał
• „O dwóch takich, co ukradli Księżyc” (1962)
• „Miejsce na ziemi” (1959) jako nauczyciel języka polskiego w zakładzie poprawczym
• „Wolne miasto” (1958) jako listonosz Rajca
• „Zimowy zmierzch” (1956) jako Michał Rumsza
• „Trzy kobiety” (1956) jako wuj Celiny
• „Podhale w ogniu” (1955) jako instygator Tokarski
• „Rena” (1938) jako sędzia śledczy
• „Ułan księcia Józefa” (1937) jako obrońca w procesie porucznika Zadory

Źródło^[1]:

Przypisy

Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 874–875. ISBN 83-01-02722-3.