Schronisko PTTK na Hali Boraczej

Schronisko PTTK na Hali Boraczej

Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Pasmo	Beskid Żywiecki
Wysokość	854 m n.p.m.
Data otwarcia	1926 (I schronisko), 18 grudnia 1932 (II schronisko)
Właściciel	Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego Schronisko PTTK na Hali Boraczej
Położenie na mapie województwa śląskiego Schronisko PTTK na Hali Boraczej
49°32′38″N 19°10′06″E/49,543889 19,168333
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Schronisko PTTK na Hali Boraczej – górskie schronisko turystyczne Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Beskidzie Żywieckim, na Hali Boraczej. Położone jest na wysokości 854 m n.p.m., na przełęczy pomiędzy Prusowem a wierzchołkiem 998 m n.p.m., na północno-zachodnim grzbiecie Redykalnego Wierchu^[1]. Terytorialnie należy do gminy Milówka.

Historia

Pierwsze schronisko wybudowane zostało w 1926 (Edward Moskała podaje 1925^[2]) przez Żydowskie Towarzystwo Sportowe „Makkabi” z Bielska jako obiekt drewniany. Było to wówczas pierwsze żydowskie schronisko na świecie^[3]. Po jego uruchomieniu opiekę nad obiektem objęło Żydowskie Towarzystwo Turystyczno-Narciarskie (powstałe z sekcji narciarskiej ŻTS). Schronisko było małe, z beli ciosanych, na kamiennej podmurówce, z gankiem. 12 kwietnia 1932 budynek strawił pożar, jednak szybko podjęto się odbudowy i 18 grudnia 1932 otwarto nowe, murowane schronisko. Według innych źródeł, ze względu na dużą popularność stary obiekt okazał się za mały, więc w 1934 wybudowano obok drugie schronisko, murowane i większe. Stary obiekt miał z czasem stać się budynkiem gospodarczym^[2]. Nowy obiekt posiadał dwie duże sale restauracyjne i 50 miejsc noclegowych.

Schronisko nazwano imieniem Maxa Nordaua (Nordauhaus). Było jednym z najnowocześniejszych w Polsce – zasilane było energią elektryczną, posiadało 8 pokoi gościnnych, świetlicę, pomieszczenia gospodarcze – mogło pomieścić 100 osób. Przy budynku wybudowano także domek zdrojowy i składnicę nart. Działała przy nim także poczta górska, a od grudnia 1936 połączenie ze światem zapewniała linia telefoniczna^[3].

W czasie II wojny światowej schronisko uległo rabunkowi i dewastacji, następnie zostało przejęte przez Beskidenverein. Po wojnie stało się własnością babiogórskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, który uruchomił je 29 września 1946. W latach 1968–1970 Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze dokonało generalnego remontu, zmieniającego wygląd zewnętrzny budynku^[4]. Jesienią 2008 dokonano wymiany elewacji, która była wykonana z płyt cementowo-azbestowych na drewnianą oblicówkę.

Warunki pobytu

Schronisko dysponuje 34 miejscami noclegowymi w pokojach 2, 4 i 10–osobowych. Turyści mogą skorzystać z jadalni, sali z kominkiem, wypożyczalni sprzętu narciarskiego^[5]

Ze schroniska roztaczają się widoki na Beskid Śląski (Barania Góra, Ochodzita) i Żywiecki (Sucha Góra, Muńcuł, Boraczy Wierch, Lipowski Wierch, Rysianka, Romanka).

Niedaleko schroniska znajduje się wyciąg narciarski^[5].

Szlaki turystyczne

z Hali Rysianka (1,40h)

z Milówki (2h)

z Rajczy (3h)

z Rajczy przez Redykalny Wierch (4,15h)

z Żabnicy Skałki (1h)

Przypisy

Bibliografia

• Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 78–92. ISBN 978-83-925599-4-8.