Samad bej Mehmandarow
| Ten artykuł od 2023-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
1916 | |||
generał | |||
Data i miejsce urodzenia | 16 października 1855 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 12 lutego 1931 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1875–1917, 1918–1920, 1920–1928 | ||
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego | ||
Jednostki | 1 Turkiestańska Brygada Artylerii, 7 Zachodnio-Syberyjska Dywizja Strzelców Artyleryjskich, 21 dywizja piecoty, 3 Kaukaski korpus armijny | ||
Główne wojny i bitwy | powstanie bokserów, | ||
Późniejsza praca | wykładowca | ||
Odznaczenia | |||
|
Samad bej Mehmandarow (az. Səməd bəy Mehmandarov, Səmədbək Mehmandarli, ur. 16 października 1856 w Lenkoranie, zm. luty 1931) – azerski generał artylerii.
Urodził się w bogatej arystokratycznej rodzinie. Jego ojciec chciał, żeby syn został wykładowcą, lekarzem lub inżynierem, ale Samad wybrał karierę wojskową. Zostawił rodzinę i pojechał do Sankt-Petersburga, gdzie wstąpił do szkoły wojskowej „Junkier Konstantin”.
Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej (bohater obrony bazy morskiej Port Artur), również w I wojnie światowej, podczas której (w 1915) został awansowany do stopnia generalskiego. W 1918 został wybrany na stanowisko ministra obrony Demokratycznej Republiki Azerbejdżanu.
W czasie służby otrzymał wiele wyróżnień: Świętego Stanisława II i III stopnia, Świętej Anny II stopnia, Świętego Włodzimierza III stopnia, nagrodę „za odwagę” oraz order ze złotym mieczem. Dawał wykłady w azerbejdżańskiej szkole komandorskiej artylerii.
Przed NKWD uratował go Nariman Narimanow. Jednak ponieważ służbę odbywał w wojsku carskim, to po upadku cara i nadejściu komunistów jego żonę i syna spotkały represje.