Sam Perkins

Sam Perkins

#41, 44, 14, 40
silny skrzydłowy/środkowy
Pełne imię i nazwisko	Samuel Bruce Perkins
Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1961 Brooklyn
Wzrost	206 cm
Masa ciała	107 kg
Kariera
Aktywność	1984-2001
Szkoła średnia	Shaker (Latham, New York)
College	North Carolina
Draft	1984, numer: 4 Dallas Mavericks
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1984–1990 Dallas Mavericks 471 1990–1993 Los Angeles Lakers 185 1993–1998 Seattle SuperSonics 437 1998–2001 Indiana Pacers 193
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1979–1984  Stany Zjednoczone
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie złoto Los Angeles 1984 Koszykówka Igrzyska panamerykańskie złoto Caracas 1983 koszykówka Mistrzostwa Świata U-19 złoto Salvador 1979 koszykówka
Multimedia w Wikimedia Commons

Samuel Bruce Perkins (ur. 14 czerwca 1961 w Nowym Jorku) – amerykański koszykarz, występujący w lidze NBA na pozycjach silnego skrzydłowego lub środkowego.

W 1980 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich - McDonald’s All-American^[1].

Zanim rozpoczął karierę w NBA, tuż po ukończeniu Uniwersytetu Karoliny Północnej, wystąpił w amerykańskiej drużynie narodowej na igrzyskach w Los Angeles, zdobywając złoty medal. Wcześniej, na uczelni, był członkiem mistrzowskiej drużyny NCAA North Carolina Tar Heels w 1982. W obydwu tych zwycięskich zespołach grał u boku o dwa lata młodszego Michaela Jordana.

Wybrany z 4. numerem w drafcie (jedno miejsce za Michaelem Jordanem) przez Dallas Mavericks, spędził w tym klubie 6 lat. Dzięki znakomitej grze już w pierwszym sezonie został dostrzeżony i wybrany do pierwszej piątki debiutantów. W sezonie 1987/1988 wraz z drużyną awansował do finału konferencji. W 1990 przeniósł się do Los Angeles Lakers, gdzie już po roku pobytu wspomógł zespół w awansie do finału ligi. Lakersi zostali wtedy pokonani 4-1 przez, będących na początku mistrzowskiej drogi, Chicago Bulls. Po trzech latach został sprzedany do Seattle SuperSonics. W 1996 kolejny raz wystąpił w finale ligi, ponownie przeciwko niepokonanym w tej dekadzie Chicago Bulls z Michaelem Jordanem. Ostatnie trzy lata (1998–2001) występował w klubie Indiana Pacers, grając m.in. w swoim trzecim, także przegranym, finale z Los Angeles Lakers w 2000.

Obecnie pełni funkcję wiceprezydenta ds. kontaktów z zawodnikami w klubie Indiana Pacers.

Osiągnięcia

Na podstawie^[2], o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

• Mistrz:
  • NCAA (1982)
  • turnieju konferencji Atlantic Coast (ACC – 1981, 1982)
  • sezonu regularnego ACC (1982–1984)
• Wicemistrz NCAA (1981)
• Uczestnik rozgrywek:
  • NCAA Final Four (1981, 1982)
  • Sweet 16 (1981–1984)
• MVP turnieju ACC (1981)^[3]
• Najlepszy pierwszoroczny zawodnik ACC (1981)^[4]
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • All-American (1983, 1984)
    • NCAA Final Four (1982)^[5]
    • ACC (1982–1984)
  • II składu All-American (1982)

NBA

• 3-krotny wicemistrz NBA (1991, 1996, 2000)
• Wybrany do I składu debiutantów NBA (1985)^[6]
• 15 stycznia 1997 wyrównał rekord NBA, trafiając wszystkie 8 rzutów za 3 punkty, w spotkaniu przeciw Toronto Raptors
• 12 grudnia 1985 zaliczył pierwsze w historii klubu Mavericks spotkanie 30-20, uzyskując 31 punktów oraz 20 zbiórek, w spotkaniu przeciw Houston Rockets
• Uczestnik konkursu rzutów za 3 punkty, organizowanego w ramach NBA All-Star Weekend (1997)^[7]

Kadra

• Mistrz:
  • olimpijski (1984)^[8]
  • igrzysk panamerykańskich (1983)^[9]
  • świata U–19 (1979)^[10]
• Atleta Roku – USA Basketball Male Athlete of the Year (1984)^[11]

Przypisy