Rodger Ward
 Rodger Ward w samochodzie Bandini Formula Junior | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 10 stycznia 1921 | ||
| Data i miejsce śmierci | 5 lipca 2004 | ||
| Sukcesy | |||
| 1951: AAA National Championship | |||
| |||
Rodger Ward (ur. 10 stycznia 1921 w Beloit (Kansas), zm. 5 lipca 2004 w Anaheim) – amerykański kierowca wyścigowy. W latach 1959 oraz 1962 wygrał zawody Indianapolis 500 oraz USAC National Championship.
Życiorys
Jego ojciec był właścicielem złomowiska w Los Angeles. Rodger Ward w wieku 14 lat zbudował hot rod na bazie Forda. Podczas II wojny światowej był pilotem samolotu P-38 Lightning, rozważając nawet bycie zawodowym pilotem. Rozpoczął latanie B-17 Flying Fortress, a następnie został instruktorem. Po wojnie stacjonował w Wichita Falls, gdzie wybudowano tor do wyścigów typu dirt track[1].
W 1946 roku, po zwolnieniu z wojska, rozpoczął ściganie się w zawodach typu midget car racing (tj. "wyścigach mikrusów"). Jednakże w tamtym roku szło mu słabo, ale wyniki z czasem poprawiały się. W roku 1948 wygrał jeden wyścig (Grand Prix San Diego), a w 1949 na Offenhauserze wygrał ich kilka[1].
W 1950 roku przełamał długą passę Offenhausera w tych wyścigach, wygrywając 10 sierpnia Fordem konstrukcji Vika Edelbrocka zawody na Gilmore Stadium[2]. Silnik tego pojazdu był jednym z pierwszych, który napędzał nitrometan. Ward wygrał również kolejne zawody, odbywające się na Orange Show Stadium. W 1959 roku Ward wziął udział w zawodach Formuły Libre na torze Lime Rock Park. Jego "mikrus" okazał się lepszy od wielu droższych i mocniejszych samochodów[3].
W 1951 roku wygrał mistrzostwa serii AAA. W tym samym roku zadebiutował w zawodach Indianapolis 500. Jednakże w wyścigu przejechał zaledwie 34 okrążenia. Pierwszy raz ukończył pełny dystans tego wyścigu dopiero w 1956 roku, zajmując ósmą pozycję[1].
W 1959 roku wygrał Indy 500 w zespole, którego szefem był Bob Wilke, a mechanikiem A.J. Watson. W tym samym roku wygrał również mistrzostwa serii USAC[1].
W Indianapolis 500 1960 był przez 58 okrążeń, ale na 3 okrążenia przed metą wyprzedził go Jim Rathmann[1].
W 1962 roku ponownie wygrał Indianapolis 500 oraz serię USAC[1].
Ostatni raz w zawodach Indianapolis 500 wziął udział w 1966 roku.
Zmarł w roku 2004.
Nagrody
- 1992 - wpis do International Motorsports Hall of Fame
- 1995 - wpis do Motorsports Hall of Fame of America
- 1995 - wpis do National Midget Auto Racing Hall of Fame[3]
- 2003 - wpis do West Coast Stock Car Hall of Fame
- wpis do Auto Racing Hall of Fame[3]
Starty w Indianapolis 500
| Rok | Nr | Kwalifikacje | Wynik | Okr. | Lider | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1951 | 48 | 25 | 27 | 34 | 0 | przewód olejowy |
| 1952 | 34 | 22 | 23 | 130 | 0 | ciśnienie oleju |
| 1953 | 92 | 10 | 16 | 177 | 0 | oś |
| 1954 | 12 | 16 | 22 | 172 | 0 | silnik współdzielony z Eddiem Johnsonem |
| 1955 | 27 | 30 | 28 | 53 | 0 | wypadek |
| 1956 | 19 | 15 | 8 | 200 | 0 | |
| 1957 | 8 | 27 | 30 | 24 | 0 | sprężarka |
| 1958 | 8 | 11 | 20 | 83 | 0 | pompa paliwa |
| 1959 | 5 | 6 | 1 | 200 | 130 | |
| 1960 | 1 | 3 | 2 | 200 | 58 | |
| 1961 | 2 | 4 | 3 | 200 | 7 | |
| 1962 | 3 | 2 | 1 | 200 | 66 | |
| 1963 | 1 | 4 | 4 | 200 | 0 | |
| 1964 | 2 | 3 | 1 | 200 | 0 | |
| 1966 | 26 | 13 | 15 | 74 | 0 | układ kierowniczy |
Wyniki w Formule 1
| Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
| Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
| Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
| Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
| Nie prekwalifikował się (NPK) | |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Wykluczony (WYK/EX) | |
| Biały | Nie wystartował (NW) |
| Kontuzjowany (K/INJ) | |
| Wyścig odwołany (OD/C) | |
| Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
| Nie przybył (NP/DNA) | |
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
| Nie został zgłoszony (–) | |
| Pogrubienie | Start z pole position |
| Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
| † | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
| * | Sezon w trakcie |
| 1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
| Lista systemów punktacji Formuły 1 | |
* – samochód współdzielony z Eddiem Johnsonem
Przypisy
- ↑ a b c d e f 2003 Hall Of Fame Inductees. StockcarReunion.com. [dostęp 2010-04-18]. (ang.).
- ↑ Vic Edelbrock. worthyofhonor.com. [dostęp 2010-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]. (ang.).
- ↑ a b c Roger Ward. worthyofhonor.com. [dostęp 2010-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]. (ang.).
Bibliografia
- Rodger Ward
- Rodger Ward (ang.)
