M109 SPH
M109A5 SPH | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Trakcja | gąsienicowa | ||
Załoga | 6 | ||
Historia | |||
Produkcja | 1962 – ? | ||
Dane techniczne | |||
Silnik | 8-cylindrowy diesel Detroit-Diesel Model 8V-71T o mocy 302 kW (405 KM) | ||
Długość | 6,61 m | ||
Szerokość | 3,29 m | ||
Wysokość | 3,28 m | ||
Masa | bojowa: 23723 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość | 56 km/h | ||
Zasięg pojazdu | 390 km | ||
Pokonywanie przeszkód | |||
Brody (głęb.) | bez przygotowania: 1,07 m | ||
Rowy (szer.) | 1,82 m | ||
Ściany (wys.) | 0,52 m | ||
Dane operacyjne | |||
Uzbrojenie | |||
haubica 155 mm karabin maszynowy 12,7 mm | |||
|
M109 – amerykańska haubica samobieżna opracowana w celu zastąpienia pojazdów M44 SPH.
Zamówienie zostało złożone w 1952 roku, pierwsze egzemplarze seryjne opuściły hale montażowe w roku 1962. Po wprowadzeniu licznych ulepszeń, M109 stała się najpopularniejszą haubicą samobieżną na świecie. Wozy tego typu brały udział w konflikcie wietnamskim, w wojnach arabsko-izraelskich i wojnie iracko-irańskiej.
Stany Zjednoczone sprzedały pojazdy tego typu do prawie 30 krajów.
M109 może, po przystosowaniu, forsować wpław przeszkody wodne i strzelać pociskami różnych rodzajów, w tym także taktyczną nuklearną amunicją artyleryjską. Działo ma zamek śrubowy i nie jest wyposażone w automat ładujący – ładowanie odbywa się ręcznie[1].
W ciągu kolejnych lat zmodernizowano podstawę działa, unowocześniono wieżę i samą haubicę, instalując ponadto automatyczny układ kierowania ogniem oraz wzmacniając opancerzenie.
Zasadniczą modernizacją była wersja M109A6 Paladin, w której zastosowano nowy system wieżowy, cyfrowy system kierowania ogniem, ulepszoną armatohaubicę M284 i zmodyfikowany układ napędowy[1]. Napędzał ją silnik 8B71T o mocy 450 KM[1]. Czas otwarcia ognia od momentu zatrzymania pojazdu zmniejszył się do 30 sekund, wzrosła też nieco szybkostrzelność[1].
Od 2013 roku produkowana jest wersja M109A7, w której wprowadzono nowe podwozie, z podzespołami ujednoliconymi z bojowym wozem piechoty M2 Bradley i wzmocnionym opancerzeniem[1]. Zastosowano silnik VTA903T o mocy 600–675 KM[1]. Zmodernizowano też wyposażenie wieży. Z armatohaubicą współpracują wozy amunicyjne M992A3 oparte na tym samym podwoziu[1].
Łącznie wyprodukowano (do 2015) około 4000 haubic samobieżnych M109[2].
Zobacz też
- M109A3 GE A1 – niemiecka odmiana haubicy produkowana na licencji
Przypisy
Bibliografia
- Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.
- p
- d
- e
Czołgi | |
---|---|
Artyleria samobieżna | |
Artyleria rakietowa | |
Transportery opancerzone | |
Pojazdy przeciwlotnicze | |
Bojowe wozy piechoty | |
Inne pojazdy |