Lniczka

Lniczka mała

Systematyka^[1]^[2]

Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

Nadgromada

Gromada

Podgromada

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

jasnotowce

Rodzina

babkowate

Rodzaj

lniczka

Nazwa systematyczna

Chaenorhinum (A. P. de Candolle) H. G. L. Reichenbach
Consp. 123 ('Chaenarrhinum'). Dec 1828-Mar 1829^[3]

Typ nomenklatoryczny

non designatus^[3]

Systematyka w Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Lniczka, chenorinum^[4] (Chaenorhinum) – rodzaj roślin z rodziny babkowatych. Obejmuje ok. 21^[5]–27^[6] gatunków. Występują one w Europie, północnej Afryce i południowo-zachodniej Azji. Rodzaj ma dwa centra zróżnicowania – jedno stanowi Półwysep Iberyjski, a drugie obszar Azji Mniejszej i dalej na wschód rozciągające się stepy sięgające po Iran i Afganistan^[7]. W Polsce dziko rośnie tylko lniczka mała Ch. minus^[8]. Rośliny tego rodzaju bywają chwastami w uprawach, niektóre uprawiane są jako ozdobne^[5].

Morfologia

Rośliny zielne podobne tych z rodzaju lnica, ale o kwiatach wyrastających pojedynczo w kątach liści. Działki kielicha nierównej długości. Korona kwiatu zrośnięta w krótką rurkę, na końcu dwuwargowa, ale gardziel korony nie jest całkowicie zamknięta. Owoce to dwukomorowe, asymetryczne torebki zawierające liczne, klinowate lub jajowate nasiona^[4].

Systematyka

Wykaz gatunków^[6]^[9]

Chaenorhinum calycinum (Banks & Sol.) P.H.Davis
Chaenorhinum cryptarum (Boiss. & Hausskn.) P.H.Davis
Chaenorhinum flexuosum (Desf.) Lange
Chaenorhinum foroughii Speta
Chaenorhinum gamezii Güemes, F.Marchal, E.Carrió & Blasco
Chaenorhinum glareosum (Boiss.) Willk. – lniczka hiszpańska
Chaenorhinum grandiflorum (Coss.) Willk.
Chaenorhinum grossecostatum Speta
Chaenorhinum huber-morathii P.H.Davis
Chaenorhinum johnstonii (Stapf) Pennell
Chaenorhinum litorale (Bernh. ex Willd.) Rouy
Chaenorhinum macropodum (Boiss. & Reut.) Lange
Chaenorhinum minus (L.) Lange – lniczka mała
Chaenorhinum origanifolium (L.) Kostel. – lniczka obiedkowata
Chaenorhinum raveyi (Boiss.) Pau
Chaenorhinum reticulatum Speta
Chaenorhinum robustum Loscos
Chaenorhinum rubrifolium (Robert & Castagne ex DC.) Fourr.
Chaenorhinum rupestre (Guss.) Speta
Chaenorhinum semiglabrum (Loidi & A.Galán) Alejandre, Arizal. & J.Benito
Chaenorhinum semispeluncarum Yildirim, Kit Tan, Senol & Pirhan
Chaenorhinum serpyllifolium (Lange) Lange
Chaenorhinum suttonii Benedí & P.Monts.
Chaenorhinum tenellum (Cav.) Lange
Chaenorhinum tuberculatum Speta
Chaenorhinum villosum (L.) Lange
Chaenorhinum yildirimlii Kit Tan, Yildirim, Senol & Pirhan

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2019-01-20] (ang.).
↑ ^a ^b Chaenorhinum. [w:] Index Nominum Genericorum (ING) [on-line]. Smithsonian Institution. [dostęp 2019-01-20].
↑ ^a ^b Władysław Wojewoda: Chaenorrhinum Lange Chenorinum. W: Bogumił Pawłowski (red.): Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych. T. X. Warszawa, Kraków: PAN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 273.
↑ ^a ^b David J.D.J. Mabberley David J.D.J., Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 185, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200 .
↑ ^a ^b Chaenorhinum (DC.) Rchb.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2022-05-26].
↑ Güemes, Jaime; Marchal, F.; Carrió, Elena P.; Blasco, M.. A new gypsophilous species of Chaenorhinum (Antirrhinaceae) from the south-east of the Iberian Peninsula. „Plant Biosystems”. 150, s. 1-11, 2014. DOI: 10.1080/11263504.2014.987187.
↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 57, ISBN 978-83-62975-45-7 .
↑ Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina botanica, 2008, s. 53. ISBN 978-83-925110-5-2.