Lederhosenfilm

Lederhosenfilm – bawarskie kino erotyczne^[1], niekiedy pornograficzne, drugiej połowy dwudziestego wieku, podgatunek rozrywkowego kina niemieckiego i austriackiego owych lat.

Terrmin Lederhosenfilm oznacza „film ze skórzanych portek”, będąc odniesieniem do niewyrafinowanej seksualności wsi bawarskiej. Filmy w swej ogromnej większości były prostymi komediami^[2]. Apogeum tego gatunku przypadało na późne lat sześćdziesiąte i lata siedemdziesiąte XX wieku^[3], okres kadencji Willy’ego Brandta. Wśród reżyserów byli^[4][5]: Franz Marischka^[6] (Liebesgrüße aus der Lederhose^[7], 1972; Zwei Däninnen in Lederhosen, 1979; Drei Lederhosen in St. Tropez, 1980), Gunter Otto (Lass jucken Kumpel, 1972)^[8], Alois Brummer (Gipfelglück im Dirndlrock, 1972; Beim Jodeln juckt die Lederhose, 1974; Kursaison im Dirndlhöschen, 1981), Jürgen Enz (Wo der Wildbach durch das Höschen rauscht, 1974; Gaudi in der Lederhose, 1977; Das Sex-Abitur – Heiße Liebe in Blue Jeans, 1978), Franz Antel (Liebe durch die Hintertür, 1969; Das Love-Hotel in Tirol, 1978), Hubert Frank (Jagdrevier der scharfen Gemsen, 1975), Franz-Josef Gottlieb (Auf der Alm, da gibt’s koa Sünd, 1974) oraz Siggi Götz (Geh, zieh dein Dirndl aus, 1973)^[9]. Producentem wielu z tych filmów był Alois Brummer, który będąc właścicielem dwóch kin, zainteresował się produkcją filmów i uznał, że sam może wybierać reżyserów i producentów wykonawczych. Innym ważnym producentem był Karl Spiehs właściciel monachijskiej wytwórni Lisa Film^[10]. Grali w tych filmach: Peter Steiner^[11], Franz Muxeneder^[12], Willy Harlander^[13], Erich Kleiber^[14], Josef Moosholzer^[15] oraz aktorki: Alena Penz^[16], Angelica Bella^[17], Christine Schuberth^[18] i Dorle Buchner^[19].

Filmy były zazwyczaj kręcone w Bawarii lub Tyrolu. Większość niemieckich studiów filmowych znajdowało się wtedy w Monachium, co było przejawem ironii dziejów, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że Bawaria była wówczas najbardziej konserwatywnym pod względem kulturowo-społecznym landem w Niemczech. W owym czasie bawarski film erotyczny był dla starszego pokolenia oburzający i szokujący, natomiast dla pokolenia powojennego baby-boomu te filmy uosabiały wyzwolenie spowodowane przez rewolucję seksualną. Wraz z porażką narodowego socjalizmu i rozwijającą się gospodarką Niemcy Zachodnie powróciły do weimarskiej dekadencji^[20].

Równolegle kręcono inscenizowane pseudokumentalne, pseudonaukowe „raporty”, wzorcem podgatunku była dwunastoczęściowa seria Schulmädchen-Report^[21]. Sukces serii dyskontowały filmy o życiu erotycznym gospodyń domowych, studentek czy tancerek. Dzisiaj filmy te są bardziej cenione ze względu na ich wartość historyczną, niż zdolność do pobudzenia seksualnego. Ich spuścizna jest również obecna w ścieżkach dźwiękowych, których wiele skomponował i wykonał Gert Wilden^[22].

Przypisy