Kajman szerokopyski

Kajman szerokopyski

Caiman latirostris[1]
(Daudin, 1801)
Kajman szerokopyski w Oliwskim Zoo
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Rząd	krokodyle
Rodzina	aligatorowate
Rodzaj	Caiman
Gatunek	kajman szerokopyski
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Kajman szerokopyski (Caiman latirostris) – gatunek gada z rodziny aligatorowatych.

Występowanie

Występuje w Ameryce Południowej na terenach północnej Argentyny i Boliwii oraz południowo-wschodniej Brazylii, Paragwaju i Urugwaju. Szacowana dzika populacja wynosi od 250 do 500 tysięcy osobników. Występuje zarówno w wodzie słodkiej jak i słonej: zarośla mangrowe oraz bagna. Także wokół przybrzeżnych wysp Oceanu Atlantyckiego wśród namorzyn^[3].

Charakterystyka

Morfologia

Osiągają długość do ok. 2 m, jednak zdarzają się osobniki o długości nawet 3,5 m. Mają szeroki pysk, a w stosunku do długości szerszy niż ma aligator amerykański. Ich ubarwienie wacha się od czerni i brązu do jasnooliwkowych odcieni. Grzbiet pokryty płytkami kostnymi^[3].

Pokarm

Jest drapieżnikiem. Żywi się głównie wodne bezkręgowce, a przede wszystkim ślimaki, oraz ryby, płazy i inne. Wydaje się, że ich szczęki są przystosowane do zgniatania pancerzy żółwi.

Rozmnażanie

Podczas pory deszczowej samica buduje gniazdo na niedostępnych wyspach rzecznych lub na brzegu powyżej poziomu wody w kształcie kopca z błota i szczątków roślinnych, do którego składa między 20 do 50 jaj. Ułożone są w dwóch warstwach, dzięki czemu tworzy się niewielka różnica temperatur pomiędzy nimi co może przyczyniać się do innych płci w embrionach poszczególnych warstw^[3].

Okres wylęgania trwa ok. 70 dni. W czasie wylęgu samica otwiera gniazdo pomagając młodym dostać się do wody. Przy budowie gniazda oraz w okresie ochrony młodych w wodzie może pomagać jej samiec. Osiągają dojrzałość płciową po średnio 5 latach^[3].

Styl życia

W niewoli żyją średnio 22 lata. Są terytorialne i pilnują swoich siedlisk^[3].

Ochrona

Gatunek ten od 2023 roku jest objęty załącznikiem II konwencji waszyngtońskiej (CITES)^[4][5] i aneksem B UE^[5].

Przypisy