Hokejowa Liga Mistrzów

Hokejowa Liga Mistrzów (oficjalny skrót CHL, od ang. Champions Hockey League) – międzynarodowe, klubowe rozgrywki hokeja na lodzie, utworzone z inicjatywy Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie (IIHF).

Historia

20 kwietnia 2007 IIHF podjęła decyzję o zlikwidowaniu z końcem sezonu 2007/2008 rozgrywek Pucharu Mistrzów IIHF i wprowadzeniu w ich miejsce zupełnie nowej rywalizacji pucharowej dla czołowych europejskich klubów hokejowych, począwszy od sezonu 2008/2009. 13 stycznia 2008 - podczas kongresu tej organizacji w Petersburgu - oficjalnie powołano do życia hokejową Ligę Mistrzów.

Dotychczasowi triumfatorzy

Edycja	Sezon	Zwycięzca	Wynik	Finalista	Półfinaliści
I.	2008/2009	ZSC Lions	7:2	Mietałłurg Magnitogorsk	Saławat Jułajew Ufa i Espoo Blues
II.	2014/2015	Luleå HF	4:2	Frölunda HC	Skellefteå AIK i Oulun Kärpät
III.	2015/2016	Frölunda HC	2:1	Oulun Kärpät	HC Davos i Rauman Lukko
IV.	2016/2017	Frölunda HC	4:3 d.	Sparta Praga	Fribourg-Gottéron i Växjö Lakers
V.	2017/2018	JYP	2:0	Växjö Lakers	Bílí tygři Liberec i HC Oceláři Trzyniec
VI.	2018/2019	Frölunda HC	3:1	EHC Red Bull Monachium	HC Pilzno 1929 i EC Red Bull Salzburg
VII.	2019/2020	Frölunda HC	3:1	Mountfield Hradec Králové	Luleå HF i Djurgårdens IF
VIII.	2020/2021	Edycja odwołana z powodu pandemii COVID-19[1]
IX.	2021/2022	Rögle BK	2:1	Tappara Tampere	EHC Red Bull Monachium i Frölunda HC

System pierwszych rozgrywek

W pierwszych rozgrywanych uczestniczyło 12 drużyn było podzielonych na 4 trzyzespołowe grupy, w których kluby grały systemem każdy z każdym mecz i rewanż. Do półfinałów awansowali zwycięzcy grup. Półfinały i finał rozegrano systemem pucharowym mecz i rewanż. Gospodarzem drugiego meczu była drużyna mająca lepszy bilans punktowy w grupie.

Docelowo udział w rozgrywkach miały brać drużyny ze wszystkich europejskich federacji hokejowych zrzeszonych w IIHF.

Miejsce w rankingu IIHF	Państwo	Nazwa ligi	Liczba zespołów do wystawienia w CHL
1.	Szwecja	Elitserien	2
2.	Finlandia	SM-liiga	2
3.	Czechy	O2 Extraliga	2
4.	Rosja	KHL	2
5.	Słowacja	Slovnaft extraliga	1
6.	Szwajcaria	National League A	1
9.	Niemcy	Deutsche Eishockey Liga	1
od 5. do 9.	pozostałe	zwycięzca kwalifikacji	1
-	-	razem:	12

Edycja 2008/2009

Przed rozpoczęciem premierowej edycji został rozegrany turniej kwalifikacyjny, który odbył się od 12 do 14 września 2008 w Arena Nürnberger Versicherung w Norymberdze. Zwycięzca awansował do fazy grupowej turnieju.

Sportowe zmagania jej premierowej edycji zostały zainaugurowane 8 października 2008 meczami pierwszej kolejki, a zakończone - przeprowadzonym w dniach 21-28 stycznia 2009 - finałem. W głównej fazie rozgrywek uczestniczyło 12 drużyn z 7 państw. W finale rozgrywanym formułą dwumeczu spotkały się drużyny: ZSC Lions oraz Mietałłurg Magnitogorsk. Zwycięzcą została drużyna ze Szwajcarii, która zwyciężyła 7:2 (w danych spotkania 2:2 i 5:0). Najskuteczniejszym zawodnikiem turnieju został Kanadyjczyk Jean-Guy Trudel, zaś królem strzelców Szwajcar Adrian Wichser. MVP turnieju został Fin Ari Sulander (wszyscy ZSC Lions).

21 stycznia 2009

Mietałłurg Magnitogorsk

2:2

ZSC Lions

Arena Metallurg, Magnitogorsk

Szczegóły
Godzina: 17:30	W. Atiuszow 51:01 (EQ) T. Rolinek 59:17 (EQ)	(0:2, 0:0, 2:0)	09:14 (EQ) J. G. Trudel 12:05 (EQ) M. Wichser	Widzów: 7700 Sędzia główny: Petr Blümel Sędziowie liniowi: Roman Pouzar

28 stycznia 2009

ZSC Lions

5:0

Mietałłurg Magnitogorsk

Diners Club Arena, Rapperswil

Szczegóły
Godzina: 19:30	B. Down 17:17 (EQ) P. Sejna 34:48 (PP) M. Seger 48:57 (PP) J. Alston 49:51 (EQ) J. G. Trudel 57:29 (EQ)	(1:0, 1:0, 3:0)		Widzów: 6200 Sędzia główny: Mikko Kekalainen Sędziowie liniowi: Jussi Terho

Niedoszła edycja 2009/2010

Z państw, mogących wystawić po 1 przedstawicielu do CHL desygnowany będzie mistrz kraju, natomiast federacje posiadające 2 miejsca obsadzą je mistrzem kraju oraz zwycięzcą rywalizacji w sezonie zasadniczym (przed rozpoczęciem fazy play off). Jeżeli będzie to ta sama drużyna - w CHL grać będzie wicelider tabeli po sezonie zasadniczym.

Od sezonu 2009/2010 do rozgrywek hokejowej Ligi Mistrzów miały zostać dopuszczone 24 zespoły, jednak decyzje o przydziale miejsc poszczególnym federacjom zapadnią w drugiej połowie 2008 (spore szanse na znalezienie się w tym gronie miał posiadać triumfator polskiej Ekstraligi).

Na sezon 2009/2010 początkowo planowano rozszerzenie rozgrywek do drużyn z 22 krajów, z których te najsłabsze miały rywalizować w dwustopniowych kwalifikacjach. Z powodu rezygnacji sponsorów i problemów ze znalezieniem nowych IIHF odwołała jednak rozgrywki, ale obiecała ich powrót w sezonie 2010/2011.

Jednak w 9 marca 2010 roku Międzynarodowa Federacja Hokeja na Lodzie (IIHF) poinformowała, że ostatecznie rezygnuje z zabiegów na rzecz reaktywacji Hokejowej Ligi Mistrzów^[2]. W kolejnych sezonach mimo obowiązywania umowy z powodu problemów finansowych nie udało się przeprowadzić rozgrywek ELM. Z zaproponowanych projektów żaden nie został zaakceptowany przez IIHF, związki krajowe i władze lig.

Decyzję IIHF o zawieszeniu rozgrywek w sezonie 2009/10 zaskarżył w sądzie szwajcarski klub SC Bern, który twierdzi, iż z powodu odwołania rozgrywek w ubiegłym sezonie stracił 1,2 mln franków szwajcarskich żądając zadośćuczynienia za poniesienie straty finansowe. Decyzję w trej sprawie podejmie Sportowy Sąd Arbitrażowy^[3].

Nieudana reaktywacja o Puchar Prezydenta

W 2011 postanowiono o stworzeniu turnieju pod nazwą Puchar Prezydenta, który miał stanowić niejako kontynuację rozgrywek w innym formacie. Turniej miał na celu wyłonienie najlepszej drużyny klubowej spośród triumfatorów najsilniejszych lig narodowych. Impreza miała mieć identyczny format, jak rozgrywany w latach 2005-2008 Puchar Mistrzów IIHF.

Turniej zaplanowano w terminie 5-8 stycznia 2012 w Petersburgu (Rosja) i miało w nim wziąć udział sześć drużyn, aktualnych mistrzów najmocniejszych lig europejskich: niemiecki Eisbären Berlin (DEL), szwedzki Färjestads BK (Elitserien), szwajcarski HC Davos (National League A), fiński HIFK (SM-liiga), HC Oceláři Trzyniec (Tipsport Extraliga) i rosyjski Saławat Jułajew Ufa (KHL)^[4]. Pula nagród finansowych miała wynieść 1 mln franków szwajcarskich (ok. 3,24 mln złotych), z czego zwycięzca otrzymał 400 tysięcy.

Edycja 2014/2015

W 2013 podjęto decyzję o przywróceniu rozgrywek HLM w sezonie 2014/2015. Rozgrywki odbyły się od 21 sierpnia 2014 do 3 lutego 2015. Początkowo planowano, ze weźmie w niej udział 40 zespołów z najmocniejszych lig europejskich, jednak z wyłączeniem rozgrywek KHL^[5]. W lutym 2014 podano kolejne szczegóły rozgrywek, zaprezentowano logo oraz zaanonsowano wstępnie uczestników^[6]. Ostatecznie do turnieju włączono kolejne cztery drużyny, w tym 6 drużyn dostało tzw. dziką kartę^[7].

Rozgrywki rozpoczęły się od fazy grupowej w której 44 zespoły (z 12 państw) podzielone zostały do 11 grup. Zwycięzcy grup oraz pięć drużyn z drugich miejsc z najlepszym bilansem punktowym awansowało do fazy pucharowej. Faza pucharowa składała się z czterech rund. Trzy z nich rozgrywane były w formuje mecz-rewanż, zaś finał rozgrywany jest na lodowisku drużyn, która zdobyła najwięcej punktów w czasie całych rozgrywek.

Rozgrywki wygrała szwedzka drużyna Lulea, która pokonała na własnym lodowisku w finale zespół Frölunda z tego samego kraju^[8]. Królem strzelców został Szwed Andreas Johnsson, zaś najskuteczniejszym zawodnikiem Mathis Olimb (obaj z Frölundy). Ponadto Norweg został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem rozgrywek^[9].

3 lutego 2015

Luleå HF

4:2

Frölunda HC

Coop Arena, Luleå

Szczegóły
Godzina: 20:15	K. Näkyvä (PP) 47:43 P. Cehlárik (PP) 48:57 J. Forsberg (PP) 53:04 D. Kukan (EN) 58:36	(0:2, 0:0, 4:0)	00:17 (EQ) J. Lundqvist 12:45 (EQ) M. Olimb	Widzów: 6300 Sędzia główny: Daniel Piechaczek Sędziowie liniowi: Aleksi Rantala
	8 min. kar		45 min. kar

Edycja 2015/2016

Rozgrywki odbyły się od 20 sierpnia 2015 do 9 lutego 2016. Uczestniczyło w nich o 8 zespołów więcej niż w poprzedniej edycji. Łącznie wystartowało 48 zespołów z 12 państw (w tym po raz pierwszy z Białorusi. Zmieniono format rozgrywek. Najpierw przeprowadzono fazę grupową w której wszystkie zespoły zostały przydzielone do trzy drużynowych grup (16 grup). Dwie najlepsze drużyny z każdej z grup awansowały do fazy pucharowej. Druga część rozgrywek składała się z pięciu rund. Pierwsze cztery z nich rozgrywane były w formuje mecz-rewanż, zaś finał rozgrywany jest na lodowisku drużyn, która zdobyła najwięcej punktów w czasie całych rozgrywek.

Rozgrywki wygrała szwedzka drużyna Frölunda HC, która pokonała w hali Oulun Energia Areena zespół Oulun Kärpät^[10]. Najskuteczniejszym zawodnikiem oraz najbardziej wartościowym zawodnikiem rozgrywek został Amerykanin Ryan Lasch (Frölunda). Najwięcej bramek (7) zdobyli: Fin Toni Koivisto (Lukko), Kanadyjczyk Spencer Abbott (Frölunda) i Szwajcar Andres Ambühl (HC Davos).

9 lutego 2016

Oulun Kärpät

1:2

Frölunda HC

Oulun Energia Areena, Oulu

Szczegóły
Godzina: 20:15	J. Keränen (PP) 47:01	(0:2, 0:0, 1:0)	16:20 (EQ) R. Lasch 17:43 (EQ) S. Abbott	Widzów: 6614 Sędzia główny: Tobias Wehrli Sędziowie liniowi: Marc Wiegand
	2 min. kar		8 min. kar

Edycja 2016/2017

Rozgrywki odbyły się od 16 sierpnia 2016 do 7 lutego 2017. Uczestniczyło w nich podobnie jak w poprzednim sezonie 48 zespołów z rekordowej ilości państw - 13 (w tym po raz pierwszy z Polski. Format rozgrywek pozostał bez zmian i składał się najpierw z fazy grupowej (16 grup po 3 zespoły), a następnie dwie najlepsze drużyny z każdej z grup awansowały do fazy pucharowej. Druga część rozgrywek składała się z pięciu rund. Pierwsze cztery z nich rozgrywane były w formuje mecz-rewanż, zaś finał rozgrywany jest na lodowisku drużyn, która zdobyła najwięcej punktów w czasie całych rozgrywek.

Tytuł obroniła Frölunda HC, która pokonała w hali Frolundaborgs Isstadion pokonała zespół Sparty Praga.

7 lutego 2016

Frölunda HC

4:3 d.

Sparta Praga

Frölundaborgs isstadion, Göteborg

Godzina: 19:05		(2:2, 1:0, 0:1, 1:0)		Widzów: 6044 Sędzia główny: Mikko Kaukokari Sędziowie liniowi: Stefan Fonselius
	4 min. kar		41 min. kar

Dalsze edycje

Od sezonu 2017/2018 w rozgrywkach mają decydować jedyny aspekty sportowe (zlikwidowanie podziału na licencje A, B, C), bez uzyskania dzikich kart.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Lista zwycięzców na stronie IIHF