Fendylina

Fendylina

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 3,3-difenylo-N-(1-fenyloetylo)propano-1-amina Inne nazwy i oznaczenia farm. łac. fendilinum
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C23H25N
Masa molowa	315,45 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	13042-18-7
PubChem	3336
DrugBank	DB08980
SMILES CC(C1=CC=CC=C1)NCCC(C2=CC=CC=C2)C3=CC=CC=C3
InChI InChI=1S/C23H25N/c1-19(20-11-5-2-6-12-20)24-18-17-23(21-13-7-3-8-14-21)22-15-9-4-10-16-22/h2-16,19,23-24H,17-18H2,1H3 InChIKey NMKSAYKQLCHXDK-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Temperatura topnienia 200–201 °C[1]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2016-04-18] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki chlorowodorek fendyliny Uwaga Zwroty H H302 Zwroty P brak zwrotów P
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	C08EA01
Farmakokinetyka Biodostępność 2%[2] Okres półtrwania 20–35 h[2] Wydalanie 56–65% z moczem, 18–25% z kałem[2]
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustna

Fendylina (łac. fendilinum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, lek stosowany w leczeniu choroby niedokrwiennej serca, o działaniu blokującym kanały wapniowe typu L oraz aktywację kalmoduliny.

Historia

Odkrywcą fendyliny jest węgierski doktor chemii Harsányi Kálmán (1927–2005), podczas prac prowadzonych dla Chinoin (obecnie Gedeon Richter)^[3].

Mechanizm działania

Fendylina jest antagonistą kanału wapniowego działającym na wolne kanały wapniowe, hamując wchodzenie do komórek mięśnia sercowego oraz komórek tkanki mięśniowej gładkiej małych naczyń krwionośnych^[4], jonów wapniowych oraz aktywację kalmoduliny^[5]. Maksymalny efekt następuje po 4 godzinach od podania^[6].

Zastosowanie

• choroba niedokrwienna serca^[5]

W 2016 roku fendylina nie była dopuszczona do obrotu w Polsce^[7].

Przypisy