Codex Seidelianus II

Seidelianus II
Ilustracja
Facsimile Scrivenera (J 1,38-40)
Oznaczenie

He

Data powstania

IX wiek

Rodzaj

Kodeks majuskułowy

Numer

013

Zawartość

cztery Ewangelie

Język

grecki

Rozmiary

22 × 18 cm

Typ tekstu

tekst bizantyński

Kategoria

V

Miejsce przechowywania

Uniwersytet w Hamburgu
Trinity College (Cambridge)

Kodeks Seideliański II (łac. Codex Seidelianus II (Gregory-Aland He albo 013; Soden ε 88)[1][2] – grecki rękopis uncjalny Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii, datowany paleograficznie na IX wiek. Część kart rękopisu została utracona. Wykazuje pewne podobieństwa – paleograficzne i tekstualne – do kodeksu Seidelianus I, z którym miał też część wspólnej historii. Reprezentuje wczesną formę bizantyńskiej tradycji tekstualnej i był ceniony przez XIX-wiecznych krytyków tekstu. Badania przeprowadzone w XX wieku spowodowały zmianę oceny, dzisiaj jest nisko ceniony przez krytyków tekstu, a w rezultacie rzadko cytowany we współczesnych wydaniach greckiego Nowego Testamentu.

Opis

Kodeks stanowiony jest przez 220 pergaminowych kart (22 cm na 18 cm). Tekst ewangeliczny pisany jest jedną kolumną na stronę, po 23 linijki w kolumnie[3][4][5], niewielką uncjałą. Litery są podobne do spotykanych w Seidelianus I, lecz mniejsze i grubsze[6]. Kształty liter przypominają późną uncjałę, zwłaszcza takie litery jak delta oraz theta[7]. Tekst stosuje przydechy i akcenty, nieregularnie, tak jak i inne rękopisy tego okresu. Stosuje wielkie inicjały na marginesie, które służą wyodrębnieniu niewielkich sekcji tematycznych (akapity)[6].

Przy pomocy małego czerwonego krzyża, przypominającego krzyż maltański, oznaczone zostały spacje. Spacje są zgodne z systemem kolometrycznym[7].

Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii z lukami (Mt 1,1-15,30; 25,33-26,3; Mk 1,32-2,4; 15,44-16,14; Łk 5,18-32; 6,8-22; 10,2-19; J 9,30-10,25; 18,2-18; 20,12-25)[8][9].

Tekst ewangeliczny dzielony jest według dwóch systemów, według długich jednostek – κεφαλαια (rozdziały) – oraz według krótkich jednostek – Sekcji Ammoniusza. Numery κεφαλαια oraz Sekcji Ammoniusza umieszczono na marginesie. W górnym marginesie umieszczono τιτλοι (tytuły) owych κεφαλαια. Sekcje Ammoniusza nie mają odniesień do Kanonów Euzebiusza[6].

Rękopis jest podobny do Seidelianus I zarówno pod względem paleograficznym jak i tekstualnym, ponadto część ich historii była wspólna. Z tego powodu Scrivener opisał je łącznie w tym samym podrozdziale[10].

Tekst

Grecki tekst kodeksu przekazuje tekst bizantyński, z niewielką liczbą obcych naleciałości[9]. Hermann von Soden uznał ją za wczesną formę tekstu bizantyńskiego i zaklasyfikował do rodziny tekstualnej Ki[11][12], dzisiaj oznaczanej symbolem E[13].

Dawni krytycy tekstu NT, tacy jak Tregelles[14], Scrivener jak i Gregory oceniali, że tekst rękopisu ma większą wartość niż Seidelianus I[15][16], jednak późniejsze badania wykazały, że jest odwrotnie[9]. Kurt Aland dał mu profil tekstualny 1741 821/2 32 7s. Profil ten oznacza, że kodeks wspiera tekst bizantyński przeciwko „oryginalnemu”[a] w 174 miejscach, współbrzmi zarówno z tekstem bizantyńskim jak i „oryginalnym” w 82 miejscach, wspiera tekst „oryginalny” przeciwko bizantyńskiemu w 3 miejscach[b]. Ponadto kodeks posiada 7 sobie właściwych wariantów. W oparciu o ten profil tekst rękopisu został zaklasyfikowany do V kategorii Alanda[4]. Tak więc liczba niebizantyńskich wariantów wynosi tylko 10 (w Seidelianus I – 25)[9].

Według Claremont Profile Method, tj. metody wielokrotnych wariantów, przekazuje standardowy tekst bizantyński zgodny z rodziną tekstualną Kx. Metodą tą przebadano tylko trzy rozdziały Ewangelii Łukasza (1; 10; 20), ale rozdział 10. jest niekompletny[12]. Kx oznacza standardowy tekst bizantyński[17].

Historia

Johann Christoph Wolf, jeden z właścicieli kodeksu

Konstantin von Tischendorf[18] oraz C.R. Gregory datował rękopis na IX lub X wiek[6]. Scrivener datował na IX wiek[15]. Obecnie kodeks datowany jest przez INTF na wiek IX[4][5].

Rękopis przywiózł ze Wschodu Andreas Seidel na początku XVII wieku (wraz z kodeksem Seidelianus I). Po jego śmierci, w 1718 roku, nabył go La Croze, królewski bibliotekarz z Berlina, który podarował go Wolfowi (wraz z Seidelianus I)[19][16]. Jedną kartę Wolf przekazał dla Richarda Bentleya, odnalazł ją Tregelles w 1845[16]. Jest ona przechowywana w Cambridge[9]. W 1734 roku Wettstein widział kodeks w Amsterdamie[20]. Kodeks zaginął na dłuższy czas i był traktowany jako zagubiony rękopis[14]. Ponownie został odnaleziony przez bibliotekarza Petersena w 1838 roku w bibliotece publicznej w Hamburgu[15][21].

Wolf w 1723 roku wydał wykaz wariantów rękopisu[22]. Wydanie jest niestaranne i łączone dla obu rękopisów (011 i 013, oznakowane jako A i B)[23][c]. Wettstein w swoim wydaniu Nowego Testamentu z 1751 wykorzystał pracę Wolfa[20]. Wettstein wciągnął go na listę rękopisów Nowego Testamentu i nadał mu siglum H[20]. Pod takim samym siglum znajduje się na liście Griesbacha[24]. Ponieważ Wolf skolacjonował rękopis niedokładnie i popełnił wiele błędów, Tregelles w 1850 roku ponownie skolacjonował tekst całego rękopisu, a następnie porównał go z pracą Wolfa[14]. Również Tischendorf skolacjonował tekst rękopisu[25]. Tischendorf wykorzystał wyniki swojej oraz Tregellesa pracy na potrzeby swego wydania Nowego Testamentu[18][16][d]. Gregory w 1908 nadał mu siglum 013[2].

Tekst rękopisu był badany w Ewangeliach synoptycznych przez Russella Champlina[26] i Jacoba Greelingsa[27][28]. W oparciu o wyniki tych badań Frederik Wisse sporządził profil tekstualny dla grupy rękopisów, do której należy Seidelianus II[13]. We współczesnych wydaniach Nestle-Alanda jest rzadko cytowany i tylko ex silentio[29]. UBS4 cytuje go jako Byz[30], które to siglum służy do oznaczenia wszystkich rękopisów tradycji bizantyńskiej. Oznacza to, że jest cytowany tylko wtedy, gdy jest zgodny z całą grupą, do której został przypisany[31].

Obecnie 193 kart kodeksu przechowywanych jest w Hamburgu w bibliotece tamtejszego Uniwersytetu (Cod. 91), jedna zaś karta w Trinity College (B XVII 20.21) w Cambridge[4][5].

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ „Oryginalny” oznacza tu tekst w rekonstrukcji Alanda – Novum Testamentum Graece.
  2. ↑ Według angielskiego przekładu dokonanego przez Errolla F. Rhodesa wspiera tekst „oryginalny” przeciwko bizantyńskiemu w 2 miejscach. (K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 110. ISBN 978-0-8028-4098-1.).
  3. ↑ J.K. Elliott w swej bibliografii dla greckich rękopisów NT wśród wydań tekstu 011 wymienia tylko wydanie Wolfa oraz fotograficzne facsimile Williama Hatcha dla jednej strony kodeksu. (J.K. Elliott: A Bibliography fo Greek New Testament Manuscripts. Cambridge: Cambridge University Press, 1998, s. 45. ISBN 0-521-35479-X.)
  4. ↑ Tregelles oraz Tischendorf byli zdania, że każdy wariant rękopisu powinien być poświadczony przez „świadectwo czterech oczu”.

Przypisy

  1. ↑ Soden 1902-1910 ↓, s. 130.
  2. ↑ a b Gregory 1908 ↓, s. 33.
  3. ↑ Kurzgefaßte 1963 ↓, s. 37.
  4. ↑ a b c d Aland i Aland 1989 ↓, s. 119.
  5. ↑ a b c INTF ↓.
  6. ↑ a b c d Gregory 1900 ↓, s. 51.
  7. ↑ a b Scrivener 1894 ↓, s. 135.
  8. ↑ Gregory 1900 ↓, s. 51-52.
  9. ↑ a b c d e Waltz 2007 ↓.
  10. ↑ Scrivener 1894 ↓, s. 134-135.
  11. ↑ Soden 1902-1910 ↓, s. 721.
  12. ↑ a b Wisse 1982 ↓, s. 52.
  13. ↑ a b Wisse 1970 ↓, s. 67-75.
  14. ↑ a b c Tregelles 1856 ↓, s. 201.
  15. ↑ a b c Scrivener 1894 ↓, s. 134.
  16. ↑ a b c d Gregory 1900 ↓, s. 52.
  17. ↑ Wisse 1982 ↓, s. 50-51, 94-95.
  18. ↑ a b Tischendorf 1859 ↓, s. CLVII.
  19. ↑ Tischendorf 1859 ↓, s. CLVI.
  20. ↑ a b c Wettstein 1751 ↓, s. 40.
  21. ↑ Metzger i Ehrman 2005 ↓, s. 76.
  22. ↑ Wolf 1723 ↓, s. 48–92.
  23. ↑ Tregelles 1854 ↓, s. 160.
  24. ↑ Griesbach 1809 ↓, s. XCIX.
  25. ↑ Alford 1863 ↓, s. 110.
  26. ↑ Family E and Its Allies in Matthew ↓.
  27. ↑ Family E and Its Allies in Mark ↓.
  28. ↑ Family E and Its Allies in Luke ↓.
  29. ↑ NA27 ↓, s. 58*-59*.
  30. ↑ UBS4 ↓, s. 11*.
  31. ↑ UBS4 ↓, s. 4*.

Bibliografia

Wydania tekstu
  • J.C. Wolf: Anecdota Graeca. T. III. Hamburg: 1723, s. 48–92.
Krytyczne wydania NT
  • Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C.M. Martini, B.M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001. ISBN 978-3-438-05100-4. [NA27]
  • B. Aland, K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. Metzger, A. Wikgren: The Greek New Testament. Wyd. 4. Stuttgart: United Bible Societies, 1993. ISBN 978-3-438-05110-3. [UBS4]
  • Johann Jakob Griesbach: Novum Testamentum Graece. Londini: 1809. (łac.).
  • Johann Jakob Wettstein: Novum Testamentum Graecum. T. 1. Amsterdam: Officina Dommeriana, 1751. [dostęp 2010-11-14]. (łac.).
Listy rękopisów
  • Kurt Aland: Kurzgefaßte Liste der griechieschen Handschriften des Neuen Testaments. Berlin: Walter de Gruyter, 1963. (niem.).
  • Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J. C. Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 33. (niem.).
  • Kodeks G/011 (GA), [w:] Liste Handschriften [online], Münster Institute INTF [dostęp 2014-02-18]  (niem.).
Introdukcje do krytyki tekstu NT
  • Kurt Aland, Barbara Aland: Der Text des Neues Testaments: Einfürung in die wissenschaftlichen Ausgaben sowie Theorie und Praxis der modernen Textkritik. Wyd. 2. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 1989, s. 119. ISBN 3-438-06011-6. (niem.).
  • Henry Alford: The Greek Testament. Wyd. 5. T. I. London: 1863, s. 110. (ang.).
  • Caspar René Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: Hinrichs, 1900, s. 51-52. (niem.).
  • Bruce M. Metzger, Bart D. Ehrman: The Text of the New Testament: Its Transmission, Corruption and Restoration. Wyd. 4. Oxford: Oxford University Press, 2005, s. 76. ISBN 978-0-19-516122-9. (ang.).
  • Frederick Henry Ambrose Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. Edward Miller. Wyd. 4. T. 1. London: George Bell & Sons, 1894, s. 135. (ang.).
  • Hermann von Soden: Die Schriften des Neuen Testaments, in ihrer ältesten erreichbaren Textgestalt hergestellt auf Grund ihrer Textgeschichte. T. 1-2. Berlin: Verlag von Arthur Glaue, 1902-1910. (niem.).
  • Konstantin von Tischendorf: Novum Testamentum Graece. Editio Septima. Lipsiae: Winter, 1859. (łac.).
  • S.P. Tregelles: An Introduction to the Critical Study and Knowledge of the Holy Scriptures. London: 1856. (ang.).
  • Robert Waltz: Codex Seidelianus II He (013). Encyclopedia of Textual Criticism, 2007. (ang.).
Inne opracowania
  • Russell Champlin. Family E and Its Allies in Matthew. „Studies and Documents”. XXIII, 1967. Salt Lake City, UT. (ang.). 
  • Jacob Greelings. Family E and Its Allies in Mark. „Studies and Documents”. XXXI, 1968. Salt Lake City, UT. (ang.). 
  • Jacob Greelings. Family E and Its Allies in Luke. „Studies and Documents”. XXXV, 1968. Salt Lake City, UT. (ang.). 
  • S.P. Tregelles: An Account of the Printed Text. London: 1854. (ang.).
  • Frederik Wisse. Family E and the Profile Method. „Biblica”. 51, s. 67–75, 1970. (ang.). 
  • Frederik Wisse: The Profile Method for the Classification and Evaluation of Manuscript Evidence, as Applied to the Continuous Greek Text of the Gospel of Luke. William B. Eerdmans Publishing, 1982. ISBN 0-8028-1918-4. (ang.).
  • p
  • d
  • e
Wykaz kodeksów majuskułowych Nowego Testamentu
01-045
046-0322