Carlo Pallavicino : Życiorys, Twórczość, Ważniejsze kompozycje, Przypisy Wikipedia, wolna encyklopedia

Carlo Pallavicino

Carlo Pallavicino
Data i miejsce urodzenia	ok. 1640 Salò
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	29 stycznia 1688 Drezno
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa
Zawód	kompozytor, organista

Carlo Pallavicino, także Pallavicini^[1] (ur. około 1640 w Salò, zm. 29 stycznia 1688 w Dreźnie^[1]) – włoski kompozytor i organista.

Życiorys

W latach 1665–1666 był organistą w bazylice św. Antoniego w Padwie^[2]. W 1667 roku został mianowany wicekapelmistrzem, a w 1672 roku kapelmistrzem na dworze w Dreźnie^[2]. W 1673 roku wrócił do Padwy, gdzie do 1674 roku ponownie pełnił funkcję organisty w bazylice św. Antoniego^[1]^[2]. Od 1674 do 1685 roku piastował stanowisko dyrektora muzyki w Ospedale degli Incurabili w Wenecji^[1]. W 1687 roku na zaproszenie elektora Jana Jerzego III ponownie wyjechał do Drezna, gdzie objął funkcję dyrektora muzyki kameralnej i teatralnej^[1]^[2].

Twórczość

Tworzył zgodnie ze stylistyką szkoły weneckiej^[3], w swoich operach ograniczając recytatywy na rzecz krótkich arii^[1]. W dziełach Pallavicina przeważają krótkie, kilkunastotaktowe arie z towarzyszeniem tylko basso continuo^[1]. Śpiewna melodyka, ozdabiana niekiedy długimi i zróżnicowanymi koloraturami, służy podkreśleniu interpretacji tekstu lub sytuacji dramatycznej^[1]. Recytatywy, oparte o długo trzymane dźwięki, stosował głównie w dialogach^[1]. Wprowadził też do swoich oper elementy techniki koncertującej, czasem też instrumentalnego stylu koncertowego, czym wywarł wpływ na twórczość kompozytorów szkoły neapolitańskiej^[3].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1])

Opery

Demetrio (wyst. Wenecja 1666)
Aureliano (wyst. Wenecja 1666; zaginiona)
Il tiranno humiliato d’amore ovvero Il Meraspe (wyst. Wenecja 1667; zaginiona)
Diocleziano (wyst. Wenecja 1674)
Enea in Italia (wyst. Wenecja 1675)
Galieno (wyst. Wenecja 1675)
Vespasiano (wyst. Wenecja 1678)
Nerone (wyst. Wenecja 1679; zachowały się tylko arie)
Le amazoni nell’isole fortunate (wyst. Wenecja 1679)
Messalina (wyst. Wenecja 1679)
Bassiano ovvero Il maggiore impossibile (wyst. Wenecja 1682)
Licino imperatore (wyst. Wenecja 1683; zaginiona)
Carlo re d’Italia (wyst. Wenecja 1683; zachowały się tylko arie)
Il re infante (wyst. Wenecja 1683; zachowały się tylko arie)
Ricimero re de’ Vandali (wyst. Wenecja 1684; zaginiona)
Penelope la casta (wyst. Wenecja 1685; zaginiona)
Massimo Puppieno (wyst. Wenecja 1685)
Amore innamorato (wyst. Wenecja 1686; zachowały się tylko arie)
Didone delirante (wyst. Wenecja 1686; zaginiona)
L’amazone corsana ovvero L’Alvilda regina de’ Gotti (wyst. Wenecja 1686)
Elmiro re di Corinto (wyst. Wenecja 1686; zachowały się tylko arie)
La Gerusalemme liberata (wyst. Wenecja 1687)
Antiope (wyst. Drezno 1689; zaginiona)

Oratoria

S. Francesco Xaviero (wyst. Wenecja 1677; zaginione)
Il trionfo dell’innocenza (wyst. Wenecja 1686; zaginione)
Il trionfo dell castità (wyst. Modena 1686)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 320. ISBN 978-83-224-0808-7.
↑ ^a ^b ^c ^d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2704. ISBN 0-02-865529-X.
↑ ^a ^b Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 664. ISBN 978-83-01-13410-5.