Bazylika San Salvatore
w Brescii
Basilica di San Salvatore
| muzeum |
Widok bazyliki |
| Państwo |  Włochy
|
| Miejscowość | Brescia |
| |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Historia | | | | | | Data zamknięcia | 1798 | | Aktualne przeznaczenie | muzeum | | | | Poprzednie wyznanie | rzymskokatolicki | |
Położenie na mapie Włoch  Bazylika San Salvatore
w Brescii |
| 45°32′23,47″N 10°13′41,28″E/45,539853 10,228132 |
 | Multimedia w Wikimedia Commons | |
| Strona internetowa |
Bazylika San Salvatore w Brescii wł. Basilica di San Salvatore jest jednym z najważniejszych zachowanych zabytków wczesnośredniowiecznej architektury sakralnej. Znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO jako jedno z siedmiu miejsc kategorii: Longobardowie we Włoszech. Ośrodki władzy, 568 – 774 n.e. Bazylika tworzy jeden kompleks architektoniczny z sąsiednim klasztorem Santa Giulia[1].
Król Dezyderiusz w 753 założył klasztor żeński, poświęcając go Zbawicielowi (San Salvatore), a następnie umieścił w nim szczątki męczennicy św. Julii. Kościół i klasztor miały być symbolem dynastycznej potęgi Longobardów. Dzwonnica została wzniesiona około 1300. W XIV wieku dobudowano kaplice od strony północnej. Fasada została rozebrana w 1466, aby na wyższym poziomie zbudować chór dla sióstr (obecnie przyłączony do kościoła Santa Giulia), którego dolne piętro stanowi atrium San Salvatore[1].
Badania, przeprowadzone wewnątrz budynku, uwidoczniły nie tylko część jego oryginalnych ścian, ale także pozostałości rzymskiego domu poniżej (I–IV wiek n.e.), niektóre konstrukcje nawiązujące do pierwszego okresu longobardzkiego (568–650) i fundamenty starszego kościoła, teraz częściowo widoczne. Wewnątrz, dwa rzędy kolumn różnego pochodzenia (niektóre z rzymskich budynków), zakończone są niezwykłymi głowicami, dwie typu Rawenna (VI wiek). Pozostały fragmenty fresków i dekoracji sztukatorskich z okresu karolińskiego (IX wiek). Na kontrfasadzie i w kaplicy znajdują się freski z XVI wieku[1].
W 1798 kościół i klasztor desakralizowano, w 1882 przekształcono w muzeum, a w 2011 wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Przypisy
- ↑ a b c , Basilica di San Salvatore. [dostęp 2020-06-09]
| Kulturowe | - Sztuka naskalna w Val Camonica
- Kościół i klasztor dominikański Santa Maria delle Grazie z Ostatnią Wieczerzą Leonarda da Vinci w Mediolanie
- Zespół zabytkowy Rzymu, dobra Stolicy Apostolskiej leżące na terenie Rzymu, korzystające z prawa eksterytorialności i bazylika św. Pawła za Murami
- Zespół zabytkowy we Florencji
- Wenecja wraz z laguną
- Piazza del Duomo w Pizie
- Zespół zabytkowy San Gimignano
- I Sassi w Materze
- Vicenza – miasto i wille palladiańskie w regionie Veneto
- Zespół zabytkowy w Sienie
- Zespół zabytkowy w Neapolu
- Miasto przemysłowe Crespi d’Adda
- Renesansowe miasto Ferrara i delta Padu
- Castel del Monte
- Trulli w Alberobello
- Zabytki wczesnochrześcijańskie w Rawennie
- Zespół zabytkowy w Pienzy
- Pałac królewski z XVIII w. w Casercie wraz z parkiem, akweduktem Vanvitelli i zespołem San Leucio
- Rezydencje królewskie dynastii sabaudzkiej
- Ogród botaniczny w Padwie
- Katedra, Torre Civica i Piazza Grande w Modenie
- Zespoły archeologiczne – Pompeje, Herkulanum i Torre Annunziata (oficjalna nazwa wpisana na listę światowego dziedzictwa)
- Villa Romana del Casale
- Su Nuraxi w Barumini
- Portovenere, Cinque Terre i wyspy (Palmaria, Tino i Tinetto)
- Costiera Amalfitana
- Strefa archeologiczna w Agrigento
- Strefa archeologiczna wraz z Bazyliką Patriarchów w Akwilei
- Park Narodowy Cilento, Vallo di Diano i Alburni oraz stanowiska archeologiczne Paestum i Velia oraz Certosa di Padula
- Zespół zabytkowy w Urbino
- Willa Hadriana w Tivoli
- Asyż, bazylika franciszkańska i inne zabytki franciszkańskie (Erem w Carceri)
- Miasto Werona
- Villa d’Este w Tivoli
- Miasta późnego baroku w dolinie Noto
- Sacri Monti w Piemoncie i Lombardii
- Etruskie nekropolie w Cerveteri i Tarkwinii
- Val d’Orcia
- Syrakuzy i skalna nekropolia w Pantalica
- Genua: Le Strade Nuove i system pałaców Rolli
- Mantua i Sabbioneta
- Linie kolei retyckiej przez przełęcze Albula i Bernina
- Longobardowie we Włoszech. Ośrodki władzy, 568 – 774 n.e.
- Prehistoryczne osady na palach
- Wille i ogrody Medyceuszy w Toskanii
- Krajobraz winnic Piemontu: Langhe-Roero i Monferrato
|
|---|
| Przyrodnicze | |
|---|
- ↑ Wspólnie z Albanią, Austrią, Belgią, Bośnią i Hercegowiną, Bułgarią, Chorwacją, Czechami, Francją, Hiszpanią, Macedonią Północną, Niemcami, Polską, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią i Ukrainą
