Analeptyki

Analeptyki[1][2] (gr. analēptikós ‘przywracający siły’), analeptica, środki cucące[2][3] – leki pobudzające ośrodkowy układ nerwowy[1][2][3], zwłaszcza ośrodek oddechowy i ośrodek naczynioruchowy (krążeniowy)[1][2] oraz odruchy[1], a w większych dawkach również inne obszary. Obecnie są stosowane bardzo rzadko[2][3], zazwyczaj w celach pobudzenia oddychania (np. przy zatruciu). Mogą bowiem wywoływać pobudzenie psychoruchowe oraz drgawki. Częściej używa się ich w neurofarmakologii doświadczalnej[2].

Przykładowymi analeptykami są: adrenalina, amfetamina, kofeina, kwas glutaminowy, kwas pirogronowy[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Wielka encyklopedia zdrowia. Wojciech Twardosz (red.). T. I: Ab–Az. Poznań: Wydawnictwo HORYZONT, 2002, s. 55. ISBN 83-89242-01-X.
  2. ↑ a b c d e f analeptyki, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2010-11-13] .
  3. ↑ a b c Słownik tematyczny. Biologia, cz. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 16, ISBN 978-83-01-16529-1 .

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Encyklopedia internetowa (klasa indywiduów chemicznych o wspólnym zastosowaniu lub funkcji):
  • PWN: 3869020
  • Universalis: analeptiques
  • БРЭ: 1819919
  • NE.se: analeptikum
  • Catalana: 0158409