Amiodaron

Amiodaron

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) (2-butylobenzofuran-3-ylo)[4-[-(dietyloamino)etoksy]-3,5-dijodofenylo]metanon Inne nazwy i oznaczenia farm. Amiodaroni hydrochloridum
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C25H29I2NO3
Masa molowa	645,31 g/mol
Wygląd	biały lub prawie biały miałki krystaliczny proszek
Identyfikacja
Numer CAS	1951-25-3
PubChem	2157
DrugBank	DB01118
SMILES CCCCC1=C(C2=CC=CC=C2O1)C(=O)C3=CC(=C(C(=C3)I)OCCN(CC)CC)I
InChI InChI=1S/C25H29I2NO3/c1-4-7-11-22-23(18-10-8-9-12-21(18)31-22)24(29)17-15-19(26)25(20(27)16-17)30-14-13-28(5-2)6-3/h8-10,12,15-16H,4-7,11,13-14H2,1-3H3 InChIKey IYIKLHRQXLHMJQ-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie 700 mg/l[1] w innych rozpuszczalnikach etanol: 12,8 g/l[1] logP 7,57[2] Zasadowość (pKb) pKBH+ = 6,56[1][3]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2019-07-22] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Uwaga Zwroty H H312+H332, H315, H319, H361d, H373, H410 Zwroty P P260, P280, P305+P351+P338 Numer RTECS OB1361000 Dawka śmiertelna LD50 >3000 mg/kg (szczur, doustnie)[4]
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	C01BD01
Stosowanie w ciąży	kategoria D
Farmakokinetyka Działanie przeciwarytmicze, rozszerzające naczynia krwionośne Procent wchłaniania 20–55% Okres półtrwania 58 dni Wiązanie z białkami osocza i tkanek >96% Metabolizm wątrobowy Wydalanie z kałem
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie, dożylnie
Multimedia w Wikimedia Commons

Amiodaron – organiczny związek chemiczny, lek zwiększający czas trwania potencjału błonowego. Należy do III grupy leków antyarytmicznych zgodnie z podziałem według Vaughana Wiliamsa.

Właściwości

Lek działa na układ krążenia wielostronnie. Wydłuża czas trwania trzeciej fazy potencjału czynnościowego komórek przewodzących serca, zmniejszając wypływ jonów potasu z komórek.

Amiodaron wpływa również na przepływ wieńcowy rozszerzając naczynia wieńcowe i powoduje również zmniejszenie oporów naczyniowych na obwodzie, co odciąża pracę serca i może obniżać ciśnienie tętnicze.

Zmniejsza wrażliwość mięśnia sercowego na katecholaminy poprzez swoje działanie antagonistyczne w stosunku do receptorów α i β-adrenergicznych.

Lek nie ma wpływu na kurczliwość mięśnia sercowego: jako jedyny lek antyarytmiczny skuteczny w większości arytmii nadkomorowych i komorowych, nie ma działania inotropowego dodatniego.

Lek bardzo różnie się wchłania u różnych chorych, kumuluje się w organizmie i łatwo może zostać przedawkowany. Wymaga kontroli stężenia w surowicy krwi, szczególnie podczas ustalania dawki podtrzymującej po wysyceniu. Jego czas połowicznego rozpadu wynosi około 30 dni, a jego działanie może się utrzymywać nawet do 150 dni po odstawieniu leku.

Normalnym zjawiskiem jest pojawienie się zmian w elektrokardiogramie: zaburzeń załamka T, pojawienie się załamka U i wydłużenie odstępu Q-T.

Zastosowanie

Jest skuteczny w niemiarowościach różnego pochodzenia:

• leczenie reanimacyjne migotania komór (VF) lub częstoskurczu komorowego (VT) bez tętna,
• częstoskurcz komorowy stabilny hemodynamicznie,
• inne oporne na leczenie postacie tachyarytmii.

Może być stosowany u chorych z chorobą wieńcową serca.

Dawkowanie

Najczęściej przez pierwszy tydzień podaje się 200 mg trzy razy dziennie co 8 godzin (wysycanie), a potem dawka podtrzymująca wynosi od 200 do 400 mg na dobę.

W reanimacji według algorytmu do migotania komór i częstoskurczu komorowego bez tętna (VF/VT) stosuje się jednorazowo 300 mg i.v. w bolusie po trzeciej defibrylacji. Ponadto algorytm zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych zaleca stosowanie amiodaronu w przypadku:

• częstoskurczu komorowego z tętnem – dawka 300 mg,
• w przypadku kardiowersji rytmów niestabilnych – dawka 300 mg/24 godz.

Interakcje

Amiodaron nie powinien być stosowany łącznie z warfaryną, prokainamidem, chinidyną, digoksyną i aprinidyną.

Działania niepożądane

Amiodaron wykazuje szereg poważnych działań ubocznych, które mogą doprowadzić nawet do zgonu, w związku z czym należy podawać go w jak najmniejszych skutecznych dawkach, a stan pacjentów powinien być monitorowany. Do najczęstszych problemów należą: mikrozłogi w rogówce (znikają po odstawieniu leku), łagodne zaburzenia żołądkowo-jelitowe podczas podawania wstępnej dawki nasycającej leku, przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy i nadwrażliwość na światło. Często występują: umiarkowana bradykardia, nadczynność bądź niedoczynność tarczycy (amiodaron ma budowę chemiczną zbliżoną do trójjodotyroniny i może zaburzać metabolizm tego hormonu^[5]), ostre zaburzenia czynności wątroby, drżenia, koszmary senne, zaburzenia snu, uszkodzenie tkanki płucnej i zapalenie płuc, ciemnoszare lub niebieskawe zabarwienie skóry^[6].

Przypisy

Bibliografia

• Farmakologia. Wojciech Kostowski (red.).brak strony w książce
• Wytyczne Europejskiej Rady Resuscytacji 2005