Édith Piaf is het pseudoniem van Édith Giovanna Gassion (Parijs, 19 december 1915 – Grasse, 10 oktober 1963), die als Franse zangeres wereldwijde bekendheid kreeg. 'Piaf' is informeel Frans voor 'mus'. Zij zong chansons, waarvan de bekendste zijn: La Vie en rose, Non, je ne regrette rien en Milord (geschreven door Georges Moustaki).
Levensloop en carrière
Piaf werd in Parijs geboren als dochter van een kroegzangeres en een acrobaat.[1] Ze werd opgevoed door haar grootmoeder, die in Normandië een bordeel uitbaatte en uit Marokko afkomstig was. Haar debuut als zangeres maakte zij rond haar vijftiende als straatzangeres. Toen Piaf 17 jaar was, kreeg ze een dochter (Marcelle), verwekt door Louis Dupont, een Parijse koerier op wie zij verliefd geworden was. Het kind overleed op tweejarige leeftijd aan een hersenvliesontsteking.
Zij werd op twintigjarige leeftijd als zangeres ontdekt door de eigenaar van het Parijse Cirque Médrano. In 1936 trad zij voor het eerst op in dat theater. Piaf was bij publieke optredens erg nerveus. Nachtclubeigenaar Louis Leplée moedigde haar aan desondanks door te gaan en gaf haar de bijnaam La Môme Piaf (De kleine mus). Leplée werd korte tijd later vermoord. Piaf werd verdacht van medeplichtigheid, maar ze werd vrijgesproken.
De zangeres raakte bevriend met verscheidene beroemdheden, zoals de zanger Maurice Chevalier en de dichter Jacques Borgeat. In 1940 schreef Jean Cocteau voor haar het toneelspel Le Bel Indifférent.
Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog schreef Piaf haar befaamde lied La vie en rose. Zij was toen zowel bij de Duitse bezetters als onder de Franse bevolking een geliefde zangeres. Na de oorlog trad ze overal in Europa op en breidde haar roem zich buiten Frankrijk uit. Haar tragische leven wordt weerspiegeld in haar muziek, met als specialiteit de met hartverscheurende stem voorgedragen scherpe ballade.
De bokser Marcel Cerdan was dé liefde van Piaf. Cerdan was gehuwd en had drie kinderen. Piaf was zijn maîtresse. In 1949 overleed Cerdan door een vliegtuigongeluk. Piaf kwam haar verdriet moeilijk te boven. Toch huwde zij daarna nog tweemaal. Van 1952 tot 1956 was zij getrouwd met de zanger Jacques Pills en in 1962 trouwde ze met Theophanis Lamboukas (bekend als Théo Sarapo), een 20 jaar jongere zanger en acteur. Lamboukas werd ervan verdacht enkel met Édith getrouwd te zijn om haar roem en geld. Zij eiste publiekelijk haar recht op om hem lief te hebben en zong Le droit d'aimer voor haar geliefde.
Piaf raakte in haar leven betrokken bij meerdere auto-ongevallen. Ze had daarnaast een alcohol- en morfineverslaving en moest medicatie nemen voor reumatoïde artritis.
Het Parijse Olympia is de plaats waar Édith Piaf bekendheid verwierf en waar zij een paar maanden voor haar dood een gedenkwaardig concert gaf.
Aan het eind van haar leven had ze enkele van haar grootste muzikale successen, waaronder het chanson Non, je ne regrette rien. Op 7 april 1963 nam zij voor het laatst een lied op: L'homme de Berlin. Het werd pas jaren na haar dood uitgebracht.
Overlijden
Piaf overleed op 10 oktober 1963 op 47-jarige leeftijd aan een inwendige bloeding in Plascassier (gemeente Grasse), departement Alpes-Maritimes. Haar lichaam werd per ambulance naar haar huis in Parijs overgebracht, waar het voor het publiek werd opgebaard. Jean Cocteau, haar grote vriend, werd binnen enkele uren na het horen van het nieuws over haar dood door een hartaanval getroffen en overleed ook. Naar verluidt zou hij hebben gezegd: Ik ben ongeneeslijk ziek, dat is erg; Piaf is dood, dat is erger. Ze werd begraven op de begraafplaats Père-Lachaise in Parijs. Haar begrafenis trok honderdduizenden belangstellenden en de plechtigheid bij de begraafplaats werd overspoeld door meer dan veertigduizend bewonderaars. Charles Aznavour, die de start van zijn carrière aan Piaf te danken had – ze ging met hem op reis in Frankrijk en de Verenigde Staten – herinnerde eraan dat de begrafenis van Piaf het enige moment na de Tweede Wereldoorlog was waarop het verkeer in Parijs stil lag.
Betekenis
Vandaag de dag wordt zij herinnerd en gerespecteerd als een van de grootste zangeressen die Frankrijk ooit heeft gehad. Haar leven had echter verschillende kanten: haar beroemdheid contrasteerde scherp met haar droevige persoonlijke leven.
Museum
Aan Piaf is in Frankrijk een museum gewijd: Musée Édith Piaf aan 5, rue Crespin du Gast, 75011, Parijs.
Films
Er zijn diverse films en documentaires over haar leven gemaakt, waaronder La Vie en Rose/La Môme (2007) van Olivier Dahan, met Marion Cotillard en Gérard Depardieu als hoofdrolspelers.
In de in 2010 uitgebrachte Amerikaans/Britse speelfilm Inception speelt Piafs lied Non, je ne regrette rien een grote rol.
Radio 2 Top 2000
Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000
'99
'00
'01
'02
'03
'04
'05
'06
'07
'08
'09
'10
'11
'12
'13
'14
'15
'16
'17
'18
'19
'20
'21
'22
'23
Milord
859
1339
1404
1859
1173
1549
1448
1489
944
1254
-
1775
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Non, je ne regrette rien
106
234
403
507
312
313
309
236
158
224
277
328
263
413
363
427
460
622
582
577
813
858
372
483
560
Muziek
1925
Comme un moineau
1933
Entre Saint-Ouen et Clignancourt
1934
L'Étranger
1935
Mon apéro
La Java de Cézigue
Fais-moi valser
1936
Les mômes de la clôche
J'suis mordue
Mon légionnaire
Le contrebandier
La fille et le chien
La Julie jolie
Va danser
Chand d'habits
Reste
Les hiboux
Quand même (uit de film La Garçonne)
La petite boutique
Y'avait du soleil
Il n'est pas distingué
Les deux ménétriers
Mon amant de la coloniale
C'est toi le plus fort
Le fanion de la légion
J'entends la sirène
Ding, din, dong
Madeleine qu'avait du cœur
Les marins ça fait des voyages
Simple comme bonjour
Le mauvais matelot
Celui qui ne savait pas pleurer
1937
Le grand voyage du pauvre nègre
Un jeune homme chantait
Tout fout le camp
Ne m'écris pas
Partance (met Raymond Asso)
Dans un bouge du vieux port
Mon cœur est au coin d'une rue
1938
С'est lui que mon cœur a choisi
Paris-Méditerranée
La Java en mineur
Browning
Le Chacal
Corrèqu'et réguyer
1939
Y'en a un de trop
Elle fréquentait la Rue Pigalle
Le petit monsieur Triste
Les deux copains
Je n'en connais pas la fin
1940
Embrasse-moi
On danse sur ma chanson
Sur une colline
C'est la moindre des choses
Escale
La fille de joie est triste (L'Accordéoniste)
1941
Où sont-ils, mes petits copains?
C'était un jour de fête
C'est un monsieur très distingué
J'ai dansé avec l'amour (uit de film Montmartre-sur-Seine)
Tu es partout (uit de film Montmartre-sur-Seine)
L'Homme des bars
Le vagabond
1942
Jimmy, c'est lui
Un coin tout bleu (uit de film Montmartre-sur-Seine)
Zie de categorie Édith Piaf van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Bronnen, noten en/of referenties
↑Volgens de legende op de stoep voor rue de Belleville nr. 72. Volgens haar geboortebewijs was dit echter in Hôpital Tenon, een ziekenhuis in het 20e arrondissement.
↑Het lied Non, je ne regrette rien begint met de woorden "non, rien de rien" maar is een ander lied.